Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
april 2019
Koffie
De juf is op vakantie. Ik heb de hele week geen yogales. Mijn eigen matje ligt onaangeroerd achter de bank ondanks het feit dat ik me iedere avond voorneem hem de volgende dag tevoorschijn te halen. Deze ochtend word ik wakker met een stram lijf en koppijn. Dat is de schuld van de Koning met zijn hele jarig zijn en oranjebitter enzo. Ik blijf lang liggen en hoop dat mijn liefje me zwarte koffie in grote hoeveelheden brengt, maar hij is nog zo nieuw dat hij nog niet weet dat ik dat graag heb. Hij komt de slaapkamer binnen met een behoorlijk opgeruimd hoofd en lege handen. De noodzaak om op te staan klinkt als een steeds luider slaande klepel in mijn hoofd.
Beneden ligt het yogamatje uitgerold in de woonkamer. Hij heeft zijn oefeningen al wél gedaan. Hij doet dat heel consequent iedere dag en zeurt daar ook nog eens niet over. Precies het tegenovergestelde van mijn eigen gedrag eigenlijk: ik doe ze heel consequent níet en zeur daar geregeld over.
Het matje roept me vandaag. Ik ontkom er niet aan. Het is een mooie dag. Goedemorgen zon. Niet te vaak, denk aan de zere schouder. Het liefje komt ernaast zitten en leest de krant. Ik raak op dreef. Nog een zonnegroetje, nog even in de kaars, hopsakee, klein bruggetje pomtidom en dan wil ik op mijn kop staan. Ik vraag of hij even mijn voeten wil tegenhouden als ik te driftig mijn benen in de lucht smijt. Hij komt netjes naast me staan. Ondersteboven leg ik hem nog een keertje uit wat ik ga doen. Hij humt: hij heeft het begrepen. Ik smijt mijn benen de lucht in. Al snel blijkt dat ze niet worden tegengehouden. Ze stoppen ook niet vanzelf als ze het hoogste punt bereikt hebben. Ik kieper omver.
Sinds ik de hoofdstand doe, ben ik daar al bang voor. Het leek me altijd precies de juiste methode om je nek te breken. Een beetje beduusd en in een minst charmante houding kijk ik op. Oh, zegt hij.
Ja, zeg ik.
Ik heb mijn nek niet gebroken, ook is de rest van mijn lijf prima intact. Niets aan de hand dus. We proberen het nog een keer. Dit keer houdt hij wél mijn voeten tegen. Ik blijf net zo lang staan tot de oranjebitter van gisteravond is verdampt. Pure uitsloverij natuurlijk.
Tot slot word ik nog even een boom. Ik kijk mijn tuin in die de afgelopen weken in een groene zone is veranderd. Vanuit de keuken komt de geur van koffie. Hij leert het wel. Ik vind hem lief.